“O corpo que existe máis que eu” é un curto baseado no material de arquivo que reflexiona sobre as relacións e a nostalxia a través do movemento subcultural da Ruta do Bakalao. Utilizando unha liña informativa, analiza a súa historia e os seus referentes, demostrando a vangarda e variedade artística en Valencia durante a década dos oitenta. Paralelamente, a voz narrativa articula unha segunda liña poética, que reflexiona sobre a nostalxia e as relacións líquidas na actualidade. A través da combinación de ambas, a obra crea unha perspectiva interxeracional sobre o recordo, a memoria e a súa idealización.

Esta peza xorde dun interese persoal polo formato físico das fotografías. Os meus pais gardaron múltiples fotografías erradas, algunhas delas borrosas ou cun dedo diante do obxectivo. Gardaron estas fotos igual que o resto. Algunhas mesmo chegaron a estar nos nosos álbums familiares. Con todo, cando compraron a súa primeira cámara dixital, as imaxes perdéronse por descoido ou quedaron no esquecemento.

A curtametraxe reflexiona sobre como o paso do tempo transformou a atmosfera do muíño onde naceu o avó da autora, hoxe en día deshabitado. Convida a concibir os espazos como depósitos de vida e da memoria, e a deixar levar a imaxinación a través do mundo espectral que ela mesma descobre ao explorar a casa na actualidade.

A miña nai sempre me dixo que podía ser o que quixera. Xunto con outras tres artistas femininas e utilizando o meu arquivo doméstico como nexo, inicio unha reflexión persoal sobre a liberdade, a muller, a cultura no medio rural e a importancia das nosas propias raíces.