Viva la lubricidad
Editorial
Viva a lubricidade
Somos animais racionais. O primeiro esforzo que facemos cando observamos unha peza de arte é intentar racionalizala, canalizala a través do noso coñecemento e prexuízos buscando unha compensión que, ás veces, non fai máis que penalizar á propia arte. O cinema de Yann González, pola contra, apela directamente aos estómagos, ó lado máis esteta do ser humano: non quere explicarnos a sociedade, as relacións, a noite; quere facernos sentir. Ante un cinema cada vez máis explicativo e menos provocativo, a noite de Yann envólvenos en na noite vermella e azul, levándonos polas sombras das grandes cidades onde todos os pecados que a cidade non é capaz de dixerir teñen lugar.
Autodefinido como o herdeiro de Almodóvar, Yann González bebe de todas as referencias posibles. Non existe un “modelo a repetir” ou un cineasta ao que imitar, existe unha arte e unha intención forte por empaparse do máximo posible. Por iso, devora a mesma e destroza as referencias para espallalas por toda a súa filmografía. Aquí e alí atoparemos restos e rastros das filias do director francés, todas explícitas e facilmente identificables. Como unha batidora á que ninguén lle quere poñer a tapa para que non salpique, Yann González ensucia, mancha e espalla aos ídolos triturados nun cinema feito (de) anacos pero detrás do que se agocha un evidente autor.
O mundo creativo de Yann González é o da noite. Unha noite na que os corpos se confunden co escenario e no que o físico importa pouco, ou nada, ao lado do carnal. En Les îles vemos como un ser deforme se une a unha parella nunha cama. Mais tarde, no mesmo filme, vemos como un parque á noite se converte no escenario para unha masturbación grupal. Imaxes violentas para o espectador que ve sinalados os seus propios prexuízos ante secuencias puramente hedonistas. Non existen as diferencias no cinema de Yann Gonzalez, o pracer unenos a todas.
Se a fin da vida é gozala, os pensamentos posesivos tampouco teñen cabida. Así, o amor entre Anne e Loïs de Un couteau dans le coeur non pode prosperar porque implica posuír ao ser amado; da mesma forma que Ali lle lembra a Matthias ao inicio da orxía de Le recontres d’après minuit que “esta noite non poder ser celoso”. Yann Gonzalez apela á liberdade da autodefinición e da autoexploración. Só nós mesmos podemos etiquetarnos da forma na que nos sintamos, e só nos mesmos somos posuídores do noso corpo e das nosas accións. Os outsiders son, serán, os outros.
By the kiss amósanos un bucle de paixón. Unha muller, contra unha parede, recibe diferentes amantes sen case tempo para respirar. O pracer axiña tórnase dor. Xa non recibe, soporta. O cinema de Yann Gonzalez móvese, como un metrónomo, entre dor e pracer. Unha e outra vez. Igual que unha, e outra vez, podemos falar da noite, do sexo, da violencia ou do subterráneo/underground. Podemos seguir poñendo etiquetas ao indescritible, e igualmente, seguiremos facendo un fraco favor ao que é unha experiencia hiperestetizada onde o pracer é a fin última. Se sabes o contrasinal, poderás cruzar a porta e entrar neste bizarre e exclusivo lugar onde, entre a escuridade, o noso lado máis carnal e animal se acepta a si mesmo.
Brais Romero Suárez